विनोदी लेखनाला मराठी साहित्यात कधीच उच्च दर्जा (elite status!) मिळत नाही.
वेदनेचं धुकं बाजूला सारून अश्वत्थाच्या भळाळत्या रक्ताचा उगम समजावून सांगणा-या लिखाणाला निश्चितीच फार महत्व अाहे, पण त्याच रक्तात भिजलेली जिवणी फाकवण्याचं सामर्थ्य असणा-या लेखनाची ताकद काही वेगळीच असावी लागते
(अाताच लक्षात अालं की काळ्या डोहातल्या जळात बसलेल्या अौदुंबरा इतकीच ही अशवत्थाची संतत भळाळती जखम मला भावून राहिलेली अाहे.
असंही जाणवलं, अात्ताच, की ह्या संतत जखमेतून सतत वाहणा-या रक्ताने कधी कुठला पदर भिजलेल्याचं किवा एकादं धोतर रक्तम झाल्याचं एेकिवात नाही ! )
