अंतू बर्वा आणि प्रभात रस्ता

सकाळी प्रभात रस्त्यावरून जाताना अचानक लक्षात आल की त्या नेहमिच्या हिरव्या कोपऱ्यावर एक बंगला आहे. आज तिथली हिरवाई पूर्ण छाटूण टाकली होती. सुनसान ओकंओकं दिसत होत, एका कलेवरासारखं. खरतर आता तो बंगला उरलाच नव्हता. तिथे होतं ते त्या जुन्या बंगल्याच नुसतं कलेवर. थोड्याच वेळात मणसं जमतील, तिरडी बांधतील आणी ओंकारश्वरावर घेऊन जातील. तिथे उरेल फ़क्त एक आठवण, थोडा वेळ उदासी. माझ्यासारखे येणारे जाणारेही थोडेसे हळ्हळतील, क्वचित डोळ्यांना रुमालही लावतील.

आणि मला आठवला पुलंचा अंतू बर्वा. बेंबट्याला सांगणारा सोडून गेलेल्या सवंगड्यांच्या गोष्टी, त्यातून वाटणारी हुरहूर. भरभरून जगलॊ, मनसोक्त प्रे्म दिलं-घेतलं, अंगाखांद्यावर लोभस तान्ही खेळवली. आता परतीचा रस्ता दिसायला लागलाय, तोसुद्धा चालायला पायांत ताकद उरेल की नाही सांगवत नाही. अशी संपृक्त समृद्ध फ़ळं झाडावरून पडून गेल्यावर काय वाटत असेल त्या झाडाला! काय वाटत असेल आजूबाजूच्या फ़ांद्यांना, पानाफ़ळांना. त्यावर राहणाऱ्या, जेवणाऱ्या पक्ष्यांना.

एक घर, एक वास्तू म्हणजेही अशीच व्यक्तीच की. किती आआठवणी. तिच्या स्वतःच्या, मुलाबाळांच्या, नातवंडपणतवंडांच्या, शेजारपाजारच्या, अख्ख्या प्रभात रस्त्याच्या, एका मावळत चाललेल्या संस्कृतीच्या!

असो. आलेलं कधीतरी जाणारच. त्याचं ना दुःख, ना आनंद. पण जाणारा जाताना आपण त्याच काही ठेवून घेतोय का, घेतलं तर काय़ ठेवून घेतोय. निदान आठवणी तरी - लोणच्या-मुरंब्या सारख्या मुरलेल्या. ....