भारूल

तिन्हीसांजेची अनवट वेळ
पुढे निशेचं अधिर भविष्य

लाल निळं काळं पाणी
त्यात अलवार थरथर पाऊलं

घरट्यांमध्ये झोपेची चाहूल
स्थिरावलेला अस्थिर वारा

म्हटलं तर संध्येचा आरव
म्हटलं तर शांतता निरव

डोंगरमाथी झळाळी काळी
उमले तिथून आर्त हाळी

सादेच्या त्या पंखांवर अनवट
येतेस तू हळूच अलगद

आहेस तू अन् नाहीस तू
भारलास सारा आसमंत तू

भरून भारून भोवताल माझा
कणरंध्र माझे पुलकित झाले
:
:
:
अशाच एका कातरवेळी देवाला
पृथ्वीची कल्प्ना सुचली असेल
***********************
(संपूर्ण भारून टाकते ती भारूल)

Random wandering into Feeling

Thanks to guys like Roger Federer, tears are gaining in respectability. They are helping crying-weeping to come out of dungeons of sissyhood, out into manliness. A man now need not be wary of being rediculed because he cries like a girl. Man can now proudly 'cry like a man'!

A person who can cry, can laugh heartily! But whats big deal about crying and laughing. Nothing. The BIG deal is about expressing, about being able to express, about being in touch with emotions. What will a human be without emotions! ? Human being will turn into a evolved (?) mechanical being, a mere device.

I dread such a situation. I would rather be an ape than a robot.

'Nren (Naren) Nren, 1-2-3, attend board meeting for 1 hour, give conlcuding speech for 13 mins, out of office in 49 secs, turn left into car, drive home, eat for 5 mins, copulate for 3 mins, send emails to overseas vendor, sleep for 6 hrs, . . . .' - OMG - even the thought is making me feel shit scary !

Life in worth living only because I can feel. Lets come together and build an environment where 'feeling' is encouraged and enriched.

मेघ . . . एक सद्य

मेघ हा एकमेव पुरुष असावा जो जन्म देतो,
तो जन्म देतो पाऊसाला

मेघ एकमेव आई असावा जो जन्म देतो अनाकार
कधी इवलूसं सशुल्याचं बाळं, तर कधी देवमाशाइअतकं अजस्त्र पिल्लू

मेघ एकमेव आई असावा जो जन्म देतो निःसंख्य
कधी एकच तर कधी अनंत
********************************

म्हटलं तर काव्य कल्पना आहे
ना काही आकार अलंकार
ना काही साचा ना ढाचा
म्हणून पद्य म्हणवत नाही

मग गद्य म्हणावं तर
ना काही विस्तार सविस्तर
ना कुठे मुक्त विहंगन
म्हणून गद्यही म्हणवत नाही

काहिही असो कसही असो
सद्यस्थितीत मनाला भावतं आहे
म्हणजे काय तर
आहे हे असं आहे
म्हणून . . . ” सद्य’

lethal railways

Indian railways is the third largest employer in the world after Chinese Peoples Liberation Army and Walmart. Its wide and dense network has been important mode of travel and commuting for the huge Indian population.
I have always felt awe at the way it handles all its complex functions with only most basic of technology in extremely populated environment. Not only wonder, I have felt pride in this Indian Railways.
But things seem to be changing fast. safety is waning. there have been six major accidents in just one year. Indian Railways is fast catching with Chinese coal mining in lethality.
Most of the accidents with Indian railways are attributed to human error. In Indian situation I would rather call it human negligence. what else can we expect amidst utter disregard toward any system and discipline.
Number of actual accidents we see is much less than what it deserve to be. All credit goes to Indian compassion. People don't expect systems to work and are always watching out on other people to act out of turn.

पुकार

उसने मुझे बुलाया, लेकिन मै नही गया
दुसरी बार बुलाया, लेकिन मै गया नही
तिसरी बार बुलाया, तब भी मै गया नही
बीसवी, सौवी बार बुलाया, फ़िर भी मै गया नही
वो बुलाती रही, मै न जाता रहा

बुलाते बुलाते, आस्ते आस्ते
सागर कुछ ऊड सा गया
बादल सा आसमा में समा गया

न जाते इन्कारते धीरे धीरे
बहता पानी रुक सा गया
पत्थरसा जमी में बुझ सा गया