तो आक्रोश माझा होता

सभोवतालच्या दूर डोंगरांतल्या
सन्यस्त खड्‍गांतून जो
निरव खडखडाट रवत होता
अगाध गुहांच्या तमातून
निःस्तब्ध योग्यांच्या मनातून
निःशब्ध जो ओंकारत होता
तो माझा आक्रोश होता

विजेच्या कल्लोळात घनघोर वादळात
वरून प्रपातात चहूकडून प्रवाहात
सजीव स्फुल्लिंगी अंगागात
निर्जीव पाषाणी अंतरंगात
अजगराला वेटाळून जो
मृतवत तमोगत झोपला होता
तो माझा आक्रोश होता

उदरातच भ्रूणकळी खुडली होती
पाहण्याआधीच स्वप्ने संपली होती
वेळेआधीच निर्भावी स्खलन झाले होते
पत्थरी पाझर सारे सुकले होते
अंकूर मनाचा बर्फ़ाने थिजला होता
आर्त मूक तयांचा हुंदका जो होता
तो माझा आक्रोश होता

अश्वत्थाची जखम जेव्हा भरली
त्या अनादी अनंत काळामधून
लटकत्या त्रिशंकूला स्थैर्य मिळाले
त्या अमीती निराकार पोकळीमधून
व्यासाच्या प्रतिभेला उत्प्रात लाभला
तशा निर्गुण नोर्मोही प्रपातातून
जो टाहो उत्स्फुरत होता
तो आक्रोश माझा होता